سن بازنشستگی در دانمارک ۷۴ سالگی می‌شود

به گزارش میجیک، افراد کشورهای پردرآمدی که اولین شغل خود را شروع می کنند، می توانند انتظار داشته باشند که به طور متوسط ​​دو سال زودتر از بازنشستگان فعلی بازنشسته شوند، اما در برخی کشورها سن بازنشستگی بالاتر خواهد بود. دانمارک قصد دارد تا سال 2070 سن بازنشستگی را به 74 سال افزایش دهد.

با وجود همه تغییرات 70 سال اخیر در جامعه، بازار کار، نظام آموزشی و سیاست ها و روند بازنشستگی، طبق تعریف کشورهای ثروتمند از سازمان همکاری و توسعه اقتصادی، سن کار همچنان بین 15 تا 64 سال است. . .

داشتن سن کار مشخص به افراد کمک می کند تا برای بازنشستگی برنامه ریزی کنند و همچنین به دولت ها در برنامه ریزی هزینه ها کمک می کند. با این حال، بسیاری از افراد خارج از این سن هنوز به روش‌های رسمی و غیررسمی به اقتصاد کمک می‌کنند. با وجود سن فعلی بازنشستگی، در کشورهای عضو سازمان همکاری اقتصادی و توسعه، به طور متوسط ​​23 درصد از افراد 65 تا 69 ساله همچنان مشغول به کار هستند.

این نشان می دهد که چرا هنگام صحبت از زندگی کاری، تمرکز فقط بر سن تقویمی مشکل ساز است. با افزایش سن بازنشستگی، مفهوم سن کار به صورتی که امروز می شناسیم بی ربط خواهد شد و جامعه به رویکردی نوآورانه و پویاتر نیاز خواهد داشت.

یکی از جایگزین های مورد استفاده در برخی کشورها ایده سن عملکردی است که معیاری برای سنجش توانایی های جسمی و ذهنی خاص است. اما این فقط برای برخی از مشاغل مانند خلبانی، آتش نشانی و پلیس است که در آن توانایی های خاصی مانند بینایی، تناسب اندام، سن مغز و تصمیم گیری مورد تاکید قرار می گیرد.

تحقیقات نشان می‌دهد که معیارهایی مانند سن شناختی، سن بیولوژیکی، سن عملکردی و سن اجتماعی (ادراک خود فرد از سن و هنجارهای اجتماعی از رفتار متناسب با سن) نیز بر توانایی کار، درآمد و پرداخت تأثیر می‌گذارند و همیشه مرتبط هستند. مردم سن تقویمی ندارد

علاوه بر این، افراد در سن کار «معمولی» ممکن است به دلایل مختلف نتوانند آن را به دست آورند، از جمله ناتوانی و مسئولیت‌های مراقبت، و گروه‌های مختلف، برای مثال مهاجران، اغلب انگیزه‌ها، علایق و فرصت‌های متفاوتی برای شرکت در کار با حقوق دارند.

تنظیم بیشتر پارامترهای اجتماعی و اقتصادی بر اساس سن تنها با هزینه های اجتماعی و اقتصادی روشن همراه است و از بسیاری جهات نگرش های مرتبط با سن را در جامعه و محل کار افزایش می دهد. برای مثال، افراد مسن ممکن است ضعیف و کم استفاده در نظر گرفته شوند، اما ممکن است مزایای بازنشستگی بیشتری داشته باشند.

در محل کار نیز، افراد مسن تر در برابر اخراج ها آسیب پذیرتر هستند و با سوگیری استخدام مواجه می شوند. همچنین، کارفرمایان اغلب فکر می کنند که آموزش آنها دشوار است. به بیان ساده، نظام اقتصادی و اجتماعی کنونی این ایده را تقویت می کند که سن تقویمی بهترین معیار برای سنجش سودمندی سالمندان در جامعه و اقتصاد است.

ماهیت ناعادلانه این سیستم بر اساس سن گرایی بنا شده است. تا زمانی که تلقی از سالمندان به عنوان یک بار اقتصادی و اجتماعی به چالش کشیده نشود، این سوگیری قابل تغییر نیست.

مفهوم سن کار در قرن 19 و اوایل قرن 20 ظهور کرد که با انقلاب صنعتی و توسعه اقتصاد مدرن کار مشخص شد. با گذار جامعه از یک اقتصاد کشاورزی به یک اقتصاد صنعتی، درک ساختار سنی نیروی کار برای برنامه ریزی اقتصادی موثر حیاتی می شود.

جمعیت نامتناسب، با تعداد بیش از حد افراد مسن یا تعداد زیادی از جوانان خارج از محدوده سنی خاص، می‌تواند ثروت و منابع ملی را کاهش دهد، زیرا افراد کمتری برای اجرای خدمات عمومی و سیستم‌های سودجویانه کار می‌کنند و پول می‌دهند. این اغلب منجر به تنش های نسلی و رقابت برای منابع می شود. حتی اگر سقف سنی بالا برای مطابقت با سن بازنشستگی دولتی تنظیم شود، با توجه به افزایش امید به زندگی در جمعیت انسانی، باز هم ناعادلانه خواهد بود.

تغییرات در ساختار فعلی پیچیده و زمان بر خواهد بود و نیاز به بازنگری و تجدید ساختار سیستم دارد. اما گامی در مسیر درست، حذف تدریجی ساختارها بر اساس سن تقویمی است. تغییر کلی، جداسازی سن از معیارهای اقتصادی، جامعه را به بازنگری در دیدگاه‌های خود در مورد ارزش سن تقویمی به عنوان یک معیار سوق می‌دهد و به بستن شکاف سنی غیرواقعی کمک می‌کند.

استفاده از سن به عنوان هویت اجتماعی و اقتصادی متناقض است. در عصر هویت های سیال، زمان ارزیابی مجدد رابطه بین سن، جامعه و اقتصاد فرا رسیده است.

گفتگوها گزارش می دهند که جوامع به رویکردی پویا و سیال نیاز دارند که ارزش نیازها و مشارکت های اقتصادی و غیراقتصادی را تشخیص دهد.

انتهای پیام