نوجوانان علاقه مندی های خود را دنبال کنند

مریم عبدالله پور ملی پوش پاراکواندو در گفت وگو با میجیک اظهار کرد: وی در دی ماه سال 1384 در کرج به دنیا آمد و به دلیل کار پدرش در هفت سالگی به بندر انزلی زادگاه پدر و مادرش بازگشت. قدیمی قدیمی

وی با بیان اینکه قبل از به دنیا آمدن پدر و مادرم دوست داشتند فرزندشان ورزشکار شود گفت: در سونوگرافی دست من مشکلی نداشت ورزشکار بودن. بچه هایش که آمدند مرا به کلاس های مختلف قرآن و فرهنگ و هنر دعوت کرد که البته سهم زیادی در این کار برای افزایش اعتماد به نفس و زندگی بهتر است.

عبدالله پور ادامه داد: زمانی که هفت ساله بودم به بندرانزلی آمدیم و چون پدرم کارمند بود پدر و مادرم بنر قهرمان ورزشکار را در شهرستان دیدند سپس به اداره ورزش و جوانان رفتند و شرایط را بیان کردند. آنها از من می خواهند که در عرصه ورزشی که با وجود علاقه به دو و میدانی و فوتسال بین دو رشته کاراته و تکواندو درخشش دارم. تکواندو را انتخاب کردم.

عبدالله پور با بیان اینکه چون کاراته مناسب نبود گفت بهتر است تکواندو را انتخاب کنم و این اتفاق افتاد که برخلاف میل باطنی به تکواندو رفتم افزود: و اینگونه از کلاس دوم ابتدایی وارد ورزش شدم. مدرسه ابتدایی در مدرسه با وجود اینکه قبل از ورود به ورزش در کلاس های بازیگری و تئاتر شرکت کرده بودم احساس می کنم هنوز بخشی از وجودم در این هنر باقی مانده است و بازیگری و تئاتر را دوست دارم.

یکی از اعضای تیم ملی پاراکواندو با بیان اینکه با اشتیاق پدر و مادرم وارد این ورزش شدم تاکید کرد: ابتدا در این رشته زیاد دوست نداشتم اما وقتی در یک مسابقه مدال گرفتم و دیدم. تشویق والدینم وقتی بچه بودم این تشویق ها برایم خیلی خوشحال کننده بود و باعث شد که به طور جدی به ورزش ادامه بدهم بعدها که تیم ملی تشکیل شد سعی کردم به تیم ملی بروم.

وی افزود: در اولین مسابقه ای که در هشت سالگی شرکت کردم مسابقات شهرستانی بود. مدال نگرفتم و از دست دادم. در مسابقه بعدی به پدرم گفتم مگه من اول نشدم؟ پدرم با قاطعیت گفت: “مشکلی نیست” و حرف های او باعث دلگرمی من شد با وجود اینکه به مادرم قول داده بودم مدال بیاورم تمام تلاشم را کردم و موفق شدم و خیلی خوشحالم کرد که توانستم به قولم عمل کنم و بسازم. پدر و مادرم خوشحال

این ورزشکار جوان در خصوص مهمترین مشکل تمرینات در شهرستان گفت: کمبود امکانات ورزشی کوچک بودن سالن و جابجایی های چندباره بین سالن های مختلف از جمله مشکلات تمرینات است البته با توجه به اینکه والدین بسیار انتخاب می کنند. خوب مربی برای من و خانم زارع مربی دپارتمان دختران و آقای خداپرست مربی بخش پسران هستند که با توجه جدی و مربیگری اصولی سعی در تربیت امن و آرام و پیگیری ما دارند. از دو استاد مکمل تلاش من است.

عبدالله پور با اشاره به اولین تجربه حضور خود در مسابقات بین المللی تصریح کرد: آبان ماه 1400 المپیک جوانان آسیا در بحرین بود که آن روز مصادف با روز کرونا بود.

سخنان او از این قرار است: در این سفر خیلی ناراحت شدم که به مادرم زنگ زدم و گریه کردم غمگین بودم شاید باید بیایم اینجا اما پدرم همیشه از من دلداری می داد و می گفت در حال پیاده روی مدالت کار می کنم. زیباترین خواهد بود و لازم به ذکر است که در بحرین با رقیب 20 ساله تایلندی مبارزه کردم که در المپیک بزرگسالان توکیو در رده سوم قرار گرفت و در روز مسابقه آخرین ورزشکار بودم. من و کاروان حریفم را 29 بر 12 شکست دادیم که آن زمان پر از احساسات خوب و غیر قابل باور بود.

عبدالله پور در خصوص تجربه حضور در المپیک 2024 پاریس گفت: حضور در این مسابقات فرصتی برای من است تا با وجود خاطرات تلخ تجربیات زیادی کسب کنم.

وی افزود: با توجه به اینکه اولین بانوی ایرانی هستم که در سه سال متوالی سه مدال طلای آسیایی را بدون باخت کسب کردم همچنین اولین بانویی هستم که در هفت ماده هفت مدال طلا را بدون باخت کسب کردم و همه از من انتظار دارند طلا و قهرمانی را کسب کنم. ناگفته نماند که بارها ورزشکاران شرکت کننده در این مسابقات را در رتبه های یک تا چهار شکست داده ام.

این ورزشکار تاکید کرد: با توجه به اینکه برای اولین بار است که المپیک را از نزدیک می بینم فکر می کنم داستانم تمام شده و به هر چیزی که می خواستم رسیدم و از قبل به مسیری که برای کسب مدال باید طی کنم فکر نمی کنم. با اختلاف امتیاز زیادی پیروز شد و به همین دلیل مرا شکست داد هرچند ناداوری که در این بازی رخ داد را نباید فراموش کرد اما به هر حال این اتفاق و باخت برای من بسیار سخت است.

مقام پنجم پاراکواندو المپیک 2024 پاریس گفت: با وجود این باخت سنگین تجربه بسیار خوبی به من داد. به پایان داستان فکر نکنید و از لحظه لذت ببرید. فکر می کردم اگر طلا بگیرم چطور افتخار کنم اما فکر نمی کردم چطور طلا بگیرم و بعد از بازی به خاطر خیلی چیزها گیج شدم اما کسی به حریفم توجه نکرد. 26 سال و 9 سال از من بزرگتر. من اولین تجربه حضور در المپیک را داشتم و او سومین حضور خود را تجربه می کرد.

وی با تاکید بر اینکه ورزشکاران و همه باید فردی را داشته باشند که سالم باشد و بدون تعصب به حرف های آنها گوش دهد تاکید کرد: قبل از اینکه با طرف مقابل صحبت کنیم آنها را در جای خود بگذاریم اگر من جای آنها بودم این کار را می کردم؟ آیا می توانم مدال طلا بگیرم؟ علاوه بر این ورزشکاران نه تنها آنچه را که جلوی پایشان است می بینند بلکه مسیر را در نظر می گیرند و برای رسیدن به قله و هدف نهایی تلاش می کنند.

این نوجوان که موفقیت خود را مدیون تلاش والدینش است گفت: والدین بهترین تکیه گاه هر دختری هستند و باید بهترین دوست او باشند. همه جاهای خالی را پر کنید او باید با دخترش دوست باشد تا در صورت خستگی شکست یا مشکل با خیال راحت مشکل را با پدر و مادرش حل کند و با وجود تفاوت نسلی والدین با درک درست از فرزندان این شکاف را پر کنند. ضروری است

عبدالله پور در پایان تصریح کرد: شکست انسان را بزرگ می کند شکست خوردن اشکالی ندارد مهم کسب تجربه و ادامه دادن با انگیزه بیشتر است. به نظر من همه بچه های هم سن و سال من باید رشته ها و هنرهایی را که دوست دارند تجربه کنند اما در جایی که واقعاً می خواهند باید تلاش کنند و در سختی ها گیر نکنند باید راه را ادامه دهند تا به نتیجه دلخواهشان برسند. .

انتهای پیام