روایتی از یک اتفاق تاریخی؛ زنان سرخابی در آزادی!

همه چیز برایم عجیب است و نمی دانم کجا بروم، فقط به همان سمتی می روم که بقیه. با دقت به اطراف نگاه کردم؛ منظره ای که قبل از این باید ببینم مدام در ذهنم تکرار می کردم: «دختر بالاخره آمد!» احساسات متناقضی داشتم. شادی با ترس، شادی با اضطراب! انگار به اتفاقی که افتاده شک داشتم.

نوع ورودی سکوی ورزشگاه آزادی را نمی دانم اما وقتی به درب اول که هوادار زن استقلالی بود رسیدم بی اختیار گریه ام گرفت. خانمی که یکی از عوامل حراست بازی بود با آرامش به سمت من آمد و با مهربانی در ورودی پرسپولیس را به من نشان داد. در هوای سرد صورتم سرد شد و حالا با خیسی گونه هایم سردتر شد.

وقتی زمین سبز آزادی را دیدم به سال 1395 برگشتم، جشن قهرمانی پرسپولیس بعد از پایان هادی نوروز. یادم می آید که به تلویزیون چسبیده بودم تا لحظه را از دست ندهم و شانس قهرمانی را از دست ندهم. یاد سال 1391 می افتم که خوشحالی برادرم را دیدم که فرهاد مجیدی جام استقلال را از پشت پرده تلویزیون بلند کرد. مثل همه هواداران حاضر در ورزشگاه، ما هم ایستاده به تماشای مسابقات قهرمانی می نشینیم، اما در خانه و حسرت در دل.

سه هزار زن استقلالی و پرسپولیسی برای اولین بار پس از انقلاب برای تماشای دربی وارد ورزشگاه شدند. بلیت خریده بود، اما فکر نکنم یک نفر روی یک صندلی نشسته باشد که شماره اش روی بلیط حک شده باشد. هر کس اول می آمد هر جا که دوست داشت می نشست. منم مثل بقیه هستم

فاطمه پرچم بزرگی در دست داشت و آن را در آسمان به اهتزاز در می آورد. او از طرفداران دو آتیشه پرسپولیس است و توانست برای اولین بار به ورزشگاه بیاید. خوشحالم فضا بی شباهت به رقص پرچم در آسمان نیست! وقتی در یک تیم می نشینید، مهم نیست که دیگران را می شناسید یا نه. انگار همه در آن لحظه عضوی از یک خانواده بزرگتر بودند. بنابراین آنها لبخند می زنند، به یکدیگر کمک می کنند و با هم آواز می خوانند. لحظه های شادی که دوست دارید پیدا کنید.

عاطفه دختر آرامی است که در هوای سرد آزادی، پتوی سبز را روی پاهایش می کشد، کیسه نطفه اش را کنار می گذارد و آرام به زمین نگاه می کند، اما وقتی مکزیکی تکان می دهد، بیدار می شود و همراه با دیگران فریاد می زند. از مخاطبان با هدف پرسپولیس بالا و پایین پرید و با هدف استقلال روی صندلی نشست و شروع کرد به تخم مرغ خوردن.

گاهی اوقات به هواداران زن استقلال در آن سوی ورزشگاه نگاه می کنم و چیزی جز همدردی نمی بینم، با اینکه استقلال گل تساوی را به ثمر رساند، اما خوشحالی را دوست دارم. در واقع، این بار من طرفدار تمام زنانی هستم که رویاهایشان به حقیقت می پیوندد.

بعد از سال ها انتظار بالاخره خیلی ها وارد ورزشگاه شدند اما خوشبختانه یسنا حدودا چهار ساله پشت درهای بسته نماند، کلاه قرمزی به سر کرد و دو بادکنک قرمز در دست داشت، همراه مادرش آمد. و برادرش محمدصدرا. گفت پرسپولیس نبرد، ناراحتم. پرسپولیس یا استقلال نبردند، شاید بچه های کوچولو ناراحت شدند، اما فکر می کنم مادر با دیدن دخترش آزاد در داربی 102، مثل چشمان مادر یسنا، چشمان مادر روشن شد.

انتهای پیام