میزان درامد استخراج اتریوم

کسب درآمد از استخراج اتریوم در گذشته از طریق حل مسائل پیچیده ریاضی با سخت افزار قدرتمند امکان پذیر بود و سودآوری آن به عواملی چون نرخ هش سختی شبکه و قیمت اتر بستگی داشت. این فرآیند که به ماینینگ اتریوم شهرت داشت نقش مهمی در تامین امنیت شبکه و تایید تراکنش ها ایفا می کرد و پاداش بلاک به ماینرها تعلق می گرفت. اما پس از انتقال شبکه اتریوم به الگوریتم اثبات سهام (Proof of Stake) در رویداد موسوم به «مرج» استخراج اتریوم با روش اثبات کار (Proof of Work) به پایان رسید.

در دوره فعالیت شبکه اتریوم بر اساس الگوریتم اثبات کار ماینرها با استفاده از توان محاسباتی دستگاه های خود به حل معادلات پیچیده ای می پرداختند تا بلاک های جدید تراکنش ها را به زنجیره بلوک اضافه کنند. این فعالیت نه تنها امنیت شبکه را تضمین می کرد بلکه منجر به تولید واحدهای جدید رمزارز اتر و توزیع آن ها به عنوان پاداش بین ماینرهای موفق می شد.

سودآوری در این فرآیند تحت تاثیر عوامل متعددی قرار داشت که شامل میزان توان پردازشی ماینر مصرف انرژی تجهیزات هزینه برق منطقه و مهم تر از همه شرایط شبکه اتریوم بود. این شرایط شامل سختی شبکه نرخ هش کلی شبکه و ارزش بازار خود رمزارز اتر می شد.

با گذشت زمان و افزایش تعداد ماینرها و پیشرفت تکنولوژی سختی استخراج اتریوم نیز به طور فزاینده ای افزایش یافت. این موضوع به این معنی بود که برای یافتن بلاک های جدید به توان محاسباتی بیشتری نیاز بود که این خود مستلزم سرمایه گذاری بیشتر در سخت افزار و صرف انرژی الکتریکی بالاتر بود.

همچنین پاداش استخراج هر بلاک در شبکه اتریوم در طول زمان تغییراتی داشت. در ابتدا پاداش بیشتری به ماینرها تعلق می گرفت اما با به روزرسانی های شبکه این پاداش کاهش یافت که این موضوع نیز بر سودآوری کلی تاثیرگذار بود.

انتقال اتریوم از اثبات کار به اثبات سهام یک دگرگونی بنیادین در معماری شبکه بود که هدف آن افزایش مقیاس پذیری امنیت و کاهش مصرف انرژی بود. این تغییر دوره استخراج مبتنی بر سخت افزار را برای اتریوم به پایان رساند و مدل جدیدی برای کسب درآمد از طریق قفل کردن (استیکینگ) اتر را معرفی کرد.

با این حال مفاهیم و عواملی که در دوره اثبات کار سودآوری استخراج اتریوم را تعیین می کردند همچنان برای استخراج سایر رمزارزهایی که هنوز از این الگوریتم استفاده می کنند معتبر و قابل کاربرد هستند. بنابراین درک این عوامل برای هر کسی که به دنبال کسب درآمد از فعالیت های ماینینگ است ضروری است.

کسب درآمد از استخراج اتریوم (در دوره اثبات کار)

در دوره فعالیت شبکه اتریوم بر اساس الگوریتم اثبات کار کسب درآمد از طریق استخراج رمزارز اتر یک فعالیت جذاب و بالقوه سودآور برای بسیاری از علاقه مندان به دنیای ارزهای دیجیتال بود. این فرآیند شامل به کارگیری توان محاسباتی سخت افزارهای قدرتمند برای حل مسائل پیچیده رمزنگاری بود که به تأیید تراکنش ها و افزودن بلاک های جدید به زنجیره بلوک اتریوم منجر می شد.

ماینرها در ازای موفقیت در این فرآیند پاداشی شامل واحدهای جدید اتر و همچنین کارمزدهای تراکنش های موجود در بلاک استخراج شده را دریافت می کردند. این پاداش انگیزه اصلی برای مشارکت در فعالیت های ماینینگ و تامین امنیت شبکه بود.

میزان درآمد حاصل از استخراج اتریوم به شدت تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار داشت. این عوامل به طور مداوم در نوسان بودند و در نتیجه سودآوری ماینینگ نیز پیوسته تغییر می کرد. درک این عوامل برای هر ماینر ضروری بود تا بتواند پیش بینی های دقیقی از درآمد خود داشته باشد و استراتژی های لازم را برای به حداکثر رساندن سود اتخاذ کند.

از مهم ترین عواملی که بر درآمد استخراج اتریوم تاثیر می گذاشت می توان به سختی شبکه نرخ هش کلی شبکه زمان لازم برای استخراج هر بلاک و میزان پاداش تعیین شده برای هر بلاک اشاره کرد. علاوه بر این قیمت لحظه ای رمزارز اتر در بازار نیز نقش تعیین کننده ای در ارزش دلاری یا ریالی درآمد ماینرها ایفا می کرد.

همچنین هزینه های عملیاتی مانند مصرف برق تجهیزات استخراج و کارمزدهای دریافتی توسط استخرهای استخراج نیز مستقیماً بر سود خالص ماینرها تاثیرگذار بودند. در ادامه به بررسی دقیق تر هر یک از این عوامل می پردازیم تا تصویر کامل تری از نحوه محاسبه و تعیین درآمد از استخراج اتریوم در دوره اثبات کار ارائه دهیم.

سختی شبکه

سختی شبکه اتریوم معیاری بود که نشان می داد حل مسائل رمزنگاری لازم برای استخراج یک بلاک جدید چقدر دشوار است. این پارامتر به طور خودکار توسط شبکه تنظیم می شد تا اطمینان حاصل شود که میانگین زمان لازم برای یافتن هر بلاک تقریباً ثابت بماند.

با افزایش تعداد ماینرها و در نتیجه افزایش توان محاسباتی کلی شبکه (نرخ هش شبکه) سختی شبکه نیز افزایش می یافت. این افزایش سختی به این معنی بود که ماینرها برای یافتن بلاک های جدید نیاز به انجام محاسبات بیشتری در واحد زمان داشتند.

افزایش سختی شبکه مستقیماً بر درآمد هر ماینر تاثیر می گذاشت. با سخت تر شدن فرآیند استخراج شانس هر ماینر منفرد برای یافتن یک بلاک کاهش می یافت مگر اینکه توان محاسباتی خود را نیز متناسب با آن افزایش دهد. در نتیجه در صورت ثابت ماندن سایر عوامل افزایش سختی شبکه منجر به کاهش درآمد هر واحد توان محاسباتی می شد.

نوسانات سختی شبکه یک پدیده رایج بود و ماینرها باید این تغییرات را به دقت رصد می کردند. در دوره هایی که تعداد ماینرها کاهش می یافت سختی شبکه نیز کاهش می یافت و این می توانست به طور موقت سودآوری را برای ماینرهای باقی مانده افزایش دهد. برعکس ورود تعداد زیادی ماینر جدید به شبکه باعث افزایش سختی و کاهش سودآوری فردی می شد.

این چرخه پویا بین تعداد ماینرها و سختی شبکه همواره یکی از چالش های اصلی در پیش بینی دقیق درآمد بلندمدت از استخراج اتریوم بود.

نرخ هش شبکه

نرخ هش شبکه اتریوم مجموع کل توان محاسباتی بود که توسط تمام ماینرهای فعال در شبکه برای حل مسائل رمزنگاری به کار گرفته می شد. این معیار با واحد هش بر ثانیه (H/s) و مقیاس های بزرگتر مانند مگاهش بر ثانیه (MH/s) گیگاهش بر ثانیه (GH/s) و تراهش بر ثانیه (TH/s) اندازه گیری می شد.

نرخ هش شبکه نشان دهنده قدرت کلی شبکه و امنیت آن بود. هرچه نرخ هش شبکه بالاتر بود شبکه در برابر حملات احتمالی قوی تر بود و همچنین نشان دهنده رقابت بیشتر بین ماینرها بود.

رابطه مستقیمی بین نرخ هش شبکه و سختی شبکه وجود داشت؛ با افزایش نرخ هش شبکه سختی نیز افزایش می یافت تا زمان بلاک ثابت بماند. برای یک ماینر منفرد نرخ هش دستگاه یا مزرعه استخراج او در مقایسه با نرخ هش کل شبکه اهمیت داشت.

سهم هر ماینر از پاداش استخراج (به خصوص در استخرهای استخراج) متناسب با سهم توان محاسباتی او از کل نرخ هش شبکه بود. بنابراین با افزایش نرخ هش کلی شبکه در حالی که نرخ هش ماینر ثابت می ماند سهم نسبی آن ماینر کاهش می یافت و در نتیجه درآمد او نیز کم می شد.

این عامل رقابت در حوزه استخراج اتریوم را به وضوح نشان می داد و ماینرها همواره به دنبال افزایش نرخ هش تجهیزات خود برای حفظ یا افزایش سهمشان از پاداش ها بودند.

زمان بلاک

زمان بلاک در شبکه اتریوم میانگین مدت زمانی بود که طول می کشید تا یک بلاک جدید از تراکنش ها استخراج شده و به زنجیره بلوک اضافه شود. در شبکه اتریوم این زمان به طور متوسط حدود 13 تا 15 ثانیه بود.

این زمان توسط الگوریتم شبکه و با تنظیم سختی شبکه کنترل می شد. هدف این بود که نرخ تولید بلاک تقریباً ثابت بماند صرف نظر از اینکه چه مقدار توان محاسباتی در شبکه وجود دارد.

زمان بلاک مستقیماً بر فرکانس توزیع پاداش ها تاثیر می گذاشت. با توجه به اینکه پاداش استخراج به ازای هر بلاک موفق پرداخت می شد کوتاه تر بودن زمان بلاک به معنای توزیع سریع تر پاداش ها در مقایسه با شبکه هایی با زمان بلاک طولانی تر (مانند بیت کوین با میانگین 10 دقیقه) بود.

هرچند زمان بلاک یک عامل نسبتاً ثابت در شبکه اتریوم بود (به دلیل تنظیم خودکار سختی) اما نوسانات جزئی در آن می توانست بر توزیع پاداش ها در بازه های زمانی کوتاه تاثیر بگذارد. برای ماینرها زمان بلاک به همراه پاداش هر بلاک نرخ کلی تولید اتر جدید در شبکه را تعیین می کرد.

این عامل به ماینرها کمک می کرد تا با ضرب پاداش هر بلاک در تعداد بلاک های استخراج شده در یک بازه زمانی مشخص (مانند روز یا ماه) درآمد ناخالص تقریبی خود را محاسبه کنند.

پاداش بلاک

پاداش بلاک میزان رمزارز اتریوم بود که به ماینر یا استخر استخراجی تعلق می گرفت که با موفقیت یک بلاک جدید را استخراج می کرد. این پاداش جزء اصلی درآمد ماینرها در دوره اثبات کار بود.

در طول عمر شبکه اتریوم پاداش بلاک دستخوش تغییراتی شد. در ابتدا پاداش استخراج هر بلاک 5 اتر بود اما پس از به روزرسانی های شبکه این پاداش به 3 اتر کاهش یافت. این تغییر با هدف کنترل عرضه اتر و آماده سازی برای انتقال به اثبات سهام انجام شد.

علاوه بر پاداش پایه بلاک ماینرها کارمزدهای تراکنش های موجود در بلاک استخراج شده را نیز دریافت می کردند. این کارمزدها که به صورت «گاز» پرداخت می شدند می توانستند در زمان اوج شلوغی شبکه و افزایش فعالیت بخش قابل توجهی از درآمد ماینر را تشکیل دهند.

میزان پاداش بلاک یک عامل ثابت و مشخص توسط پروتکل شبکه بود و بر خلاف سختی شبکه یا نرخ هش مستقیماً با فعالیت ماینرها تغییر نمی کرد (مگر از طریق به روزرسانی های برنامه ریزی شده شبکه). با این حال ارزش دلاری این پاداش مستقیماً به قیمت لحظه ای رمزارز اتر وابسته بود.

بنابراین حتی اگر پاداش بلاک به صورت تعداد مشخصی اتر ثابت می ماند ارزش واقعی درآمد ماینرها بر اساس نوسانات بازار و قیمت اتر تغییر می کرد.

ماشین حساب ماینر بیت کوین اتریوم و لایت کوین

ماشین حساب ماینر ابزاری بسیار کاربردی برای تخمین سودآوری فعالیت استخراج رمزارزها است. این ابزار به کاربران اجازه می دهد با وارد کردن اطلاعات مربوط به سخت افزار استخراج خود و شرایط عملیاتی درآمد و سود خالص احتمالی را در بازه های زمانی مختلف محاسبه کنند.

هرچند استخراج اتریوم بر اساس اثبات کار دیگر امکان پذیر نیست اما ماشین حساب های ماینر همچنان برای محاسبه سودآوری استخراج سایر رمزارزهایی که از الگوریتم های مبتنی بر اثبات کار مانند Ethash (برای اتریوم کلاسیک یا سایر فورک ها) SHA-256 (برای بیت کوین و فورک های آن) یا Scrypt (برای لایت کوین و دوج کوین) استفاده می کنند کاربرد دارند.

این ماشین حساب ها با در نظر گرفتن پارامترهای کلیدی شبکه رمزارز مورد نظر (مانند سختی شبکه نرخ هش کل شبکه پاداش بلاک و قیمت لحظه ای رمزارز) و همچنین مشخصات سخت افزار ماینر و هزینه های عملیاتی (مانند نرخ هش دستگاه مصرف برق و هزینه هر کیلووات ساعت برق) تخمینی از درآمد ناخالص و پس از کسر هزینه ها سود خالص را ارائه می دهند.

استفاده از ماشین حساب ماینر قبل از هرگونه سرمایه گذاری در تجهیزات استخراج ضروری است. این ابزار به سرمایه گذاران کمک می کند تا با در نظر گرفتن تمام جوانب از جمله هزینه های اولیه خرید سخت افزار هزینه های جاری برق و سایر هزینه ها تخمینی واقع بینانه از بازگشت سرمایه و سود انتظاری خود داشته باشند.

دقت محاسبات این ابزار به روز بودن اطلاعات ورودی به خصوص داده های مربوط به شبکه (سختی نرخ هش کل قیمت رمزارز) و همچنین دقت اطلاعات وارد شده توسط کاربر (نرخ هش دستگاه مصرف برق هزینه برق و کارمزد استخر) بستگی دارد. در ادامه به جزئیات نحوه استفاده از این ماشین حساب ها و پارامترهای ورودی آن ها می پردازیم.

آموزش استفاده از ماشین حساب ماینر

استفاده از ماشین حساب ماینر برای تخمین سودآوری استخراج رمزارزها فرآیندی نسبتاً ساده اما نیازمند دقت در ورود اطلاعات است. این ابزارها معمولاً به گونه ای طراحی شده اند که کاربر با وارد کردن چند پارامتر کلیدی نتایج مربوط به درآمد و سود خالص را در بازه های زمانی مختلف مشاهده کند.

اولین قدم معمولاً انتخاب رمزارز مورد نظر برای استخراج است. ماشین حساب های پیشرفته تر لیستی از رمزارزهای قابل استخراج را ارائه می دهند که کاربر می تواند از میان آن ها انتخاب کند. این انتخاب بر اساس الگوریتم رمزارز و سخت افزار در دسترس ماینر صورت می گیرد.

در مرحله بعد کاربر باید مشخصات سخت افزار استخراج خود را وارد کند. این شامل انتخاب مدل دستگاه ماینر (در صورت وجود در لیست ماشین حساب) یا وارد کردن دستی نرخ هش و مصرف برق دستگاه است. نرخ هش دستگاه توان پردازشی آن برای حل مسائل رمزنگاری را نشان می دهد و مصرف برق نیز میزان انرژی الکتریکی مورد نیاز دستگاه را بر حسب وات مشخص می کند.

سپس کاربر باید اطلاعات مربوط به هزینه های عملیاتی را وارد کند. این شامل هزینه هر کیلووات ساعت برق در منطقه مورد نظر و همچنین کارمزد استخر استخراج (در صورت پیوستن به استخر) است. هزینه برق یکی از مهم ترین عوامل تاثیرگذار بر سودآوری است و باید با دقت وارد شود.

پس از وارد کردن این پارامترها ماشین حساب با استفاده از اطلاعات لحظه ای شبکه رمزارز (مانند سختی شبکه نرخ هش کل شبکه و قیمت رمزارز) و فرمول های محاسبه سود تخمینی از درآمد ناخالص هزینه های برق و کارمزد استخر و در نهایت سود خالص را در بازه های زمانی مانند روزانه هفتگی ماهانه و سالانه ارائه می دهد.

انتخاب ارز

انتخاب رمزارز مناسب برای استخراج گام اول و بسیار مهم در استفاده از ماشین حساب ماینر و همچنین در فرآیند واقعی استخراج است. این انتخاب به عوامل متعددی بستگی دارد از جمله نوع سخت افزار استخراج در دسترس و هدف از فعالیت ماینینگ (کسب سود کوتاه مدت یا حمایت از یک پروژه خاص).

پس از پایان استخراج اتریوم مبتنی بر اثبات کار ماینرهای GPU به سمت استخراج رمزارزهای دیگری روی آوردند که از الگوریتم های مشابه (مانند Ethash یا Etchash) یا الگوریتم های دیگری که با کارت های گرافیک قابل استخراج هستند (مانند KawPow برای Ravencoin یا Equihash برای Zcash) استفاده می کنند. ماشین حساب های ماینر معمولاً لیستی از این رمزارزها را ارائه می دهند.

رمزارزهای مختلف دارای ویژگی های متفاوتی هستند که بر سودآوری استخراج آن ها تاثیر می گذارد. این ویژگی ها شامل الگوریتم رمزنگاری (که تعیین کننده نوع سخت افزار مورد نیاز است) سختی شبکه نرخ هش کل شبکه زمان بلاک پاداش بلاک و کارمزدهای تراکنش و همچنین قیمت بازار رمزارز و نوسانات آن است.

برخی رمزارزها ممکن است در حال حاضر سودآوری بیشتری داشته باشند اما ریسک بیشتری نیز داشته باشند در حالی که برخی دیگر ممکن است سودآوری کمتری داشته باشند اما ثبات بیشتری را ارائه دهند. تحلیل و بررسی دقیق این عوامل و مقایسه رمزارزهای مختلف با استفاده از ماشین حساب ماینر به ماینر کمک می کند تا بهترین گزینه را بر اساس شرایط و اهداف خود انتخاب کند.

همچنین برخی ماشین حساب ها امکان مقایسه سودآوری چندین رمزارز را به طور همزمان فراهم می کنند که این قابلیت برای تصمیم گیری بهینه بسیار مفید است.

انتخاب دستگاه

انتخاب دستگاه استخراج مناسب عامل تعیین کننده ای در میزان نرخ هش و مصرف برق و در نهایت سودآوری فعالیت ماینینگ است. دو نوع اصلی سخت افزار برای استخراج رمزارزها وجود دارد: کارت های گرافیک (GPU) و دستگاه های مدارهای مجتمع با کاربرد خاص (ASIC).

در دوره استخراج اتریوم بر اساس اثبات کار کارت های گرافیک (GPU) به دلیل الگوریتم Ethash که نسبتاً مقاوم در برابر ASIC بود سخت افزار اصلی برای استخراج اتریوم محسوب می شدند. مدل های مختلفی از GPUها با نرخ هش و مصرف برق متفاوت در بازار موجود بودند و انتخاب مدل مناسب بر اساس بودجه و هدف از ماینینگ انجام می شد.

دستگاه های ASIC به طور خاص برای استخراج یک یا چند الگوریتم خاص طراحی شده اند و معمولاً نرخ هش بسیار بالاتری نسبت به GPUها برای آن الگوریتم خاص ارائه می دهند اما در مقابل انعطاف پذیری کمتری دارند و نمی توانند برای استخراج رمزارزهای با الگوریتم های متفاوت استفاده شوند. برای برخی رمزارزها مانند بیت کوین (با الگوریتم SHA-256) دستگاه های ASIC تنها گزینه سودآور برای استخراج هستند.

ماشین حساب های ماینر معمولاً لیستی از دستگاه های محبوب GPU و ASIC را ارائه می دهند که کاربر می تواند از میان آن ها انتخاب کند. در غیر این صورت کاربر باید نرخ هش و مصرف برق دستگاه خود را به صورت دستی وارد کند.

هنگام انتخاب دستگاه نه تنها نرخ هش و مصرف برق بلکه قیمت خرید دستگاه طول عمر مورد انتظار هزینه های نگهداری و خنک سازی نیز باید در نظر گرفته شوند. انتخاب دستگاهی با نرخ هش بالا و مصرف برق پایین نسبت به قیمت آن کلید دستیابی به حداکثر سودآوری است.

نرخ هش

نرخ هش (Hash Rate) یکی از اساسی ترین مفاهیم در استخراج رمزارزهای مبتنی بر اثبات کار است. این نرخ به سرعت یا توان محاسباتی دستگاه استخراج شما در انجام عملیات هشینگ اشاره دارد. عملیات هشینگ فرآیندی است که ماینرها برای حل مسائل رمزنگاری شبکه و یافتن بلاک های جدید انجام می دهند.

واحد نرخ هش هش بر ثانیه (H/s) است و معمولاً با پیشوندهای بزرگتر مانند کیلوهش بر ثانیه (KH/s معادل 1000 H/s) مگاهش بر ثانیه (MH/s معادل 1,000,000 H/s) گیگاهش بر ثانیه (GH/s معادل 1,000,000,000 H/s) و تراهش بر ثانیه (TH/s معادل 1,000,000,000,000 H/s) بیان می شود.

هرچه نرخ هش دستگاه شما بالاتر باشد توان محاسباتی بیشتری را به شبکه اختصاص می دهید و در نتیجه شانس بیشتری برای یافتن بلاک های جدید و کسب پاداش استخراج خواهید داشت. در استخرهای استخراج پاداش ها معمولاً متناسب با سهم نرخ هش هر ماینر از کل نرخ هش استخر تقسیم می شود.

نرخ هش دستگاه شما در ماشین حساب ماینر یک ورودی کلیدی است. وارد کردن دقیق این مقدار ضروری است تا ماشین حساب بتواند تخمین صحیحی از سهم شما در فرآیند استخراج و درآمد ناخالص احتمالی ارائه دهد. نرخ هش می تواند تحت تاثیر عواملی مانند دمای محیط تنظیمات نرم افزار ماینینگ و وضعیت سخت افزار باشد.

در نتیجه نرخ هش بالاتر به طور کلی منجر به درآمد ناخالص بیشتری می شود اما باید همزمان مصرف برق مرتبط با آن نیز در نظر گرفته شود تا سود خالص محاسبه شود.

برق مصرفی به وات

مصرف برق تجهیزات استخراج یکی از بزرگترین هزینه های عملیاتی برای ماینرها و یک عامل حیاتی در محاسبه سودآوری است. دستگاه های استخراج به خصوص دستگاه های ASIC و ریگ های GPU قدرتمند برای انجام محاسبات پیچیده نیاز به مقادیر قابل توجهی انرژی الکتریکی دارند.

مصرف برق معمولاً بر حسب وات (W) اندازه گیری می شود و مشخصات فنی دستگاه استخراج درج می شود. این مقدار نشان می دهد که دستگاه در حین کار با حداکثر توان چه مقدار انرژی در هر لحظه مصرف می کند.

در ماشین حساب ماینر وارد کردن دقیق میزان برق مصرفی دستگاه (یا مجموع دستگاه ها) بر حسب وات ضروری است. این مقدار به همراه هزینه هر کیلووات ساعت برق برای محاسبه کل هزینه برق مصرفی در یک بازه زمانی مشخص (روزانه ماهانه سالانه) استفاده می شود.

هزینه برق مستقیماً از درآمد ناخالص استخراج کسر می شود تا سود خالص به دست آید. بنابراین دستگاهی با نرخ هش بالا ممکن است درآمد ناخالص زیادی تولید کند اما اگر مصرف برق آن نیز بسیار بالا باشد سود خالص آن می تواند کمتر از دستگاهی با نرخ هش کمتر اما مصرف برق بهینه باشد.

به همین دلیل ماینرها همواره به دنبال دستگاه هایی هستند که نسبت نرخ هش به مصرف برق (که گاهی به عنوان بهره وری انرژی یا Efficiency شناخته می شود) بهینه باشد. همچنین هزینه های مربوط به سیستم های خنک کننده (مانند فن ها و سیستم های تهویه) که برای جلوگیری از داغ شدن بیش از حد دستگاه ها ضروری هستند نیز باید به مصرف برق کلی اضافه و در محاسبات لحاظ شوند.

هزینه هر کیلو وات ساعت

هزینه هر کیلووات ساعت (kWh) برق شاید مهم ترین عامل منفرد در تعیین سودآوری استخراج رمزارزها باشد به خصوص در مناطقی که تعرفه های برق بالا است. این هزینه نشان می دهد که برای مصرف هر واحد انرژی الکتریکی (معادل 1000 وات در یک ساعت) چه مبلغی باید پرداخت شود.

تعرفه های برق بسته به منطقه جغرافیایی نوع کاربری (خانگی صنعتی کشاورزی) و حتی زمان مصرف (اوج بار یا کم باری) می تواند بسیار متفاوت باشد. در بسیاری از کشورها تعرفه های برق برای مصارف صنعتی یا کشاورزی پایین تر از مصارف خانگی است اما حتی در این شرایط نیز مصرف بالای تجهیزات ماینینگ می تواند منجر به هزینه های سنگین برق شود.

در ماشین حساب ماینر کاربر باید هزینه هر کیلووات ساعت برق را بر اساس تعرفه منطقه ای خود وارد کند. این مقدار به همراه مجموع برق مصرفی دستگاه ها (محاسبه شده از وات مصرفی و مدت زمان کارکرد) کل هزینه برق را در بازه زمانی مورد نظر محاسبه می کند.

یک تفاوت کوچک در هزینه هر کیلووات ساعت می تواند تاثیر قابل توجهی بر سود خالص داشته باشد به خصوص در مقیاس بزرگ و با تعداد زیادی دستگاه. به همین دلیل ماینرها اغلب به دنبال مناطقی با برق ارزان هستند یا سعی می کنند با بهینه سازی مصرف انرژی و استفاده از سخت افزارهای کارآمدتر هزینه های برق خود را کاهش دهند.

توجه به تعرفه های پلکانی برق (که در برخی مناطق با افزایش مصرف هزینه هر کیلووات ساعت افزایش می یابد) نیز در محاسبه دقیق هزینه های برق برای مزارع بزرگ استخراج اهمیت دارد.

کارمزد استخر استخراج

پیوستن به یک استخر استخراج (Mining Pool) برای اکثر ماینرهای انفرادی به خصوص آن هایی که نرخ هش پایینی دارند یک ضرورت است. استخر استخراج گروهی از ماینرها است که توان محاسباتی خود را با هم ترکیب می کنند تا شانس یافتن بلاک های جدید را افزایش دهند. هنگامی که استخر موفق به یافتن یک بلاک می شود پاداش بلاک و کارمزدهای تراکنش بین اعضای استخر بر اساس سهم هر یک از نرخ هش کل استخر تقسیم می شود.

استخرهای استخراج برای ارائه این سرویس درصدی از پاداش های استخراج شده را به عنوان کارمزد برداشت می کنند. این کارمزد استخر می تواند از صفر درصد تا چند درصد متغیر باشد و یکی از ورودی های مهم در ماشین حساب ماینر است.

کارمزد استخر مستقیماً بر سود خالص ماینر تاثیر می گذارد. هرچه کارمزد استخر بالاتر باشد سهم کمتری از پاداش به ماینر می رسد. با این حال استخرهای بزرگتر با نرخ هش کلی بالا معمولاً بلاک های بیشتری پیدا می کنند حتی اگر کارمزد آن ها کمی بالاتر باشد. بنابراین انتخاب استخر مناسب نیازمند بررسی تعادل بین اندازه استخر (که بر ثبات درآمد تاثیر می گذارد) و میزان کارمزد آن است.

وارد کردن دقیق کارمزد استخر در ماشین حساب ماینر ضروری است تا محاسبه سود خالص واقع بینانه باشد. برخی استخرها مدل های پرداخت متفاوتی دارند (مانند PPS, PPLNS, SOLO) که هر کدام ممکن است تاثیر متفاوتی بر نحوه توزیع پاداش و در نتیجه سودآوری داشته باشند اما اکثر ماشین حساب ها از یک مدل کارمزد درصدی ساده استفاده می کنند.

یافتن اطلاعات دقیق در مورد کارمزد و مدل پرداخت هر استخر معمولاً در وب سایت رسمی آن استخر امکان پذیر است.

سود خالص ماهیانه

سود خالص ماهیانه عدد نهایی و مهم ترین خروجی ماشین حساب ماینر است که نشان دهنده درآمد باقی مانده برای ماینر پس از کسر تمام هزینه های عملیاتی در یک ماه است. این عدد شاخص اصلی سودآوری فعالیت استخراج است و به ماینر کمک می کند تا تصمیم بگیرد که آیا فعالیت ماینینگ از نظر اقتصادی به صرفه است یا خیر.

محاسبه سود خالص ماهیانه شامل چندین مرحله است. ابتدا درآمد ناخالص بر اساس نرخ هش دستگاه سختی شبکه نرخ هش کل شبکه زمان بلاک پاداش بلاک و قیمت لحظه ای رمزارز محاسبه می شود. این درآمد نشان دهنده کل رمزارزی است که انتظار می رود دستگاه در یک ماه استخراج کند و ارزش دلاری یا ریالی آن.

سپس هزینه های عملیاتی از درآمد ناخالص کسر می شود. اصلی ترین هزینه عملیاتی هزینه برق است که بر اساس مصرف برق دستگاه و هزینه هر کیلووات ساعت محاسبه می شود. هزینه دیگر کارمزد استخر استخراج است که درصدی از درآمد ناخالص است.

سود خالص ماهیانه = درآمد ناخالص ماهیانه – (هزینه برق ماهیانه + کارمزد استخر ماهیانه)

سود خالص ماهیانه معیار اصلی برای ارزیابی اقتصادی فعالیت ماینینگ است و با کسر هزینه های برق و کارمزد استخر از درآمد ناخالص محاسبه می شود. این عدد نشان می دهد که آیا استخراج رمزارز مورد نظر با سخت افزار و شرایط فعلی از نظر مالی به صرفه است یا خیر.

این محاسبه به شدت به نوسانات پارامترهای ورودی مانند قیمت رمزارز سختی شبکه و نرخ هش شبکه بستگی دارد و می تواند به طور مداوم تغییر کند. بنابراین عدد سود خالص ماهیانه ارائه شده توسط ماشین حساب یک تخمین لحظه ای است و باید به طور مرتب به روزرسانی شود.

چگونه اتریوم ماین کنیم (تاریخچه و روش های گذشته)

در دوره فعالیت شبکه اتریوم بر اساس الگوریتم اثبات کار فرآیند ماینینگ اتریوم شامل چند مرحله اصلی بود که نیازمند تهیه سخت افزار مناسب نصب و پیکربندی نرم افزارهای لازم و معمولاً پیوستن به یک استخر استخراج بود. این روش دیگر برای استخراج رمزارز اتر قابل استفاده نیست اما شناخت آن برای درک تاریخچه و عملکرد گذشته شبکه اتریوم مفید است.

گام اول تهیه سخت افزار استخراج بود. همانطور که پیش تر اشاره شد به دلیل الگوریتم Ethash کارت های گرافیک (GPU) انتخاب اصلی برای استخراج کنندگان اتریوم بودند. ماینرها معمولاً چندین کارت گرافیک را بر روی یک سیستم کامپیوتری واحد که به آن «ریگ ماینینگ» گفته می شد نصب می کردند تا توان محاسباتی ترکیبی بالایی به دست آورند.

گام دوم نصب نرم افزارهای مورد نیاز بود. این شامل نصب درایورهای به روز کارت های گرافیک و سپس نصب نرم افزار ماینینگ مخصوص اتریوم بود. نرم افزارهای مختلفی برای این منظور وجود داشتند که محبوب ترین آن ها شامل Ethminer Claymore Miner و PhoenixMiner بودند. این نرم افزارها وظیفه به کارگیری توان محاسباتی GPUها برای حل مسائل رمزنگاری و ارتباط با شبکه اتریوم را بر عهده داشتند.

گام سوم پیکربندی نرم افزار ماینینگ و اتصال به شبکه بود. این شامل وارد کردن آدرس کیف پول اتریوم ماینر (برای دریافت پاداش ها) و اطلاعات استخر استخراج (آدرس سرور و پورت) در فایل پیکربندی نرم افزار بود. اتصال به یک استخر استخراج به ماینرها کمک می کرد تا به جای تلاش برای یافتن بلاک به تنهایی (که شانس موفقیت بسیار پایینی داشت) به طور منظم سهمی از پاداش های استخر را دریافت کنند.

پس از پیکربندی صحیح نرم افزار ماینینگ شروع به کار می کرد و دستگاه های GPU فرآیند هشینگ را آغاز می کردند. نرم افزار وضعیت فعالیت ماینینگ نرخ هش فعلی و اطلاعات مربوط به اتصال به استخر را نمایش می داد.

سخت افزارهای استخراج اتریوم (در دوره اثبات کار)

در دوران استخراج اتریوم بر اساس الگوریتم اثبات کار انتخاب سخت افزار مناسب از اهمیت بالایی برخوردار بود. همانطور که اشاره شد به دلیل ویژگی های الگوریتم Ethash کارت های گرافیک (GPU) بهترین گزینه برای این منظور بودند هرچند دستگاه های ASIC مخصوص Ethash نیز بعدها توسعه یافتند.

کارت های گرافیک از سری های مختلف تولیدکنندگان اصلی مانند NVIDIA و AMD برای استخراج اتریوم استفاده می شدند. عملکرد کارت های گرافیک برای ماینینگ اتریوم عمدتاً به میزان حافظه (VRAM) و پهنای باند حافظه آن ها بستگی داشت زیرا الگوریتم Ethash نیازمند دسترسی سریع به یک فایل بزرگ به نام DAG (Directed Acyclic Graph) بود که در حافظه کارت گرافیک بارگذاری می شد.

مدل های محبوب GPU برای استخراج اتریوم شامل کارت های سری GeForce RTX 3000 و 2000 از NVIDIA و سری Radeon RX 5000 و Vega از AMD بودند. هر مدل GPU دارای نرخ هش و مصرف برق متفاوتی بود. ماینرها با توجه به بودجه هزینه برق و قیمت کارت های گرافیک سعی در انتخاب بهینه ترین مدل ها داشتند.

برای افزایش توان محاسباتی ماینرها معمولاً چندین کارت گرافیک را بر روی یک فریم مخصوص نصب می کردند و یک سیستم کامپیوتری با مادربرد پردازنده حافظه رم و منبع تغذیه قدرتمند برای راه اندازی آن ها استفاده می کردند. این مجموعه به عنوان یک «ریگ ماینینگ GPU» شناخته می شد.

با گذشت زمان شرکت هایی مانند Innosilicon و Bitmain دستگاه های ASIC طراحی شده برای الگوریتم Ethash را معرفی کردند. این دستگاه ها نرخ هش بسیار بالاتری نسبت به ریگ های GPU داشتند اما قیمت خرید آن ها نیز معمولاً بالاتر بود و فقط برای استخراج الگوریتم Ethash کاربرد داشتند. نمونه هایی از این دستگاه ها Innosilicon A10 Ethmaster و Bitmain Antminer E3 بودند.

مقایسه بهترین ماینرهای اتریوم (در گذشته)

در دوره فعالیت شبکه اتریوم بر اساس اثبات کار ماینرهای مختلفی با مشخصات فنی گوناگون در بازار وجود داشتند. مقایسه این دستگاه ها بر اساس نرخ هش مصرف برق و قیمت برای انتخاب بهینه ترین گزینه جهت کسب درآمد از استخراج اتریوم ضروری بود. جدول زیر برخی از مدل های محبوب و پربازده در آن زمان را مقایسه می کند:

مدل دستگاه ماینر	قدرت هش	مصرف برق	قیمت تقریبی (دلار)
GTX TitanV	656 MH/s	2150W	3000$
RTX 2080	552 MH/s	2430W	800$
GTX 1080Ti	440 MH/s	2150W	1000$
Innosilicon A10 Ethmaster	485 MH/s	850W	5650$
Bitmain Antminer E3	180 MH/s	760W	1260$

همانطور که در جدول مشاهده می شود دستگاه های ASIC مانند Innosilicon A10 Ethmaster در مقایسه با برخی GPUها مانند RTX 2080 یا GTX 1080Ti با مصرف برق کمتر نرخ هش قابل توجهی ارائه می دادند هرچند قیمت خرید آن ها بالاتر بود. GPUها انعطاف پذیری بیشتری داشتند و می توانستند برای استخراج رمزارزهای دیگری نیز استفاده شوند.

مدل های GPU نیز تفاوت های زیادی در عملکرد و بهره وری داشتند. برای مثال RTX 3080 که در منبع به آن اشاره شده (هرچند در جدول نیست) با نرخ هش بالا (حدود 86 MH/s برای یک کارت) یکی از پردرآمدترین GPUها در زمان خود بود.

انتخاب بهترین ماینر به عوامل متعددی بستگی داشت از جمله بودجه اولیه هزینه برق در محل استخراج و هدف از سرمایه گذاری (کوتاه مدت یا بلندمدت). ماینرها با استفاده از ماشین حساب های سودآوری عملکرد مدل های مختلف را با توجه به هزینه های خود مقایسه می کردند تا بهینه ترین سخت افزار را انتخاب کنند.

نرم افزار استخراج اتریوم (در گذشته)

پس از تهیه و راه اندازی سخت افزار استخراج گام بعدی در فرآیند ماینینگ اتریوم در دوره اثبات کار نصب و پیکربندی نرم افزارهای لازم بود. این نرم افزارها پل ارتباطی بین سخت افزار ماینر و شبکه اتریوم بودند و وظیفه اجرای الگوریتم هشینگ دریافت اطلاعات بلاک ها ارسال نتایج محاسبات و ارتباط با استخر استخراج را بر عهده داشتند.

اولین نرم افزاری که معمولاً نیاز به نصب داشت درایورهای به روز کارت های گرافیک بود. تولیدکنندگان GPU مانند NVIDIA و AMD به طور مرتب درایورهایی را منتشر می کردند که عملکرد کارت ها را برای وظایف مختلف از جمله ماینینگ بهینه می کردند. نصب آخرین نسخه درایورها برای دستیابی به حداکثر نرخ هش و پایداری سیستم ضروری بود.

سپس نرم افزار اصلی ماینینگ نصب می شد. نرم افزارهای مختلفی برای استخراج اتریوم وجود داشتند که هر کدام ویژگی ها و سازگاری های خاص خود را داشتند. برخی از محبوب ترین آن ها عبارت بودند از Ethminer Claymore Miner PhoenixMiner و lolMiner. این نرم افزارها بر روی سیستم عامل های مختلفی مانند ویندوز و لینوکس قابل اجرا بودند.

پیکربندی نرم افزار ماینینگ شامل تعیین پارامترهایی مانند آدرس سرور استخر استخراج پورت اتصال آدرس کیف پول اتریوم ماینر (برای دریافت پاداش ها) و در برخی موارد نام کاربری و رمز عبور برای استخر بود. این تنظیمات معمولاً از طریق یک فایل متنی (مانند فایل .bat در ویندوز یا .sh در لینوکس) یا از طریق خط فرمان انجام می شد.

برخی نرم افزارها قابلیت های اضافی مانند مانیتورینگ دما و سرعت فن GPU تنظیم فرکانس و ولتاژ GPU (اورکلاک و آندر ولتینگ) برای بهینه سازی نرخ هش و مصرف برق و مشاهده آمار مربوط به فعالیت ماینینگ را نیز ارائه می دادند.

اترماینر را نصب کنید (تاریخی)

اترماینر (Ethminer) یکی از اولین و شناخته شده ترین نرم افزارهای ماینینگ برای استخراج اتریوم بر اساس الگوریتم Ethash بود. هرچند این نرم افزار پس از پایان استخراج اتریوم کمتر مورد استفاده قرار می گیرد اما در دوره خود ابزاری کلیدی برای ماینرها محسوب می شد.

فرآیند نصب و راه اندازی اترماینر معمولاً شامل دانلود فایل های اجرایی نرم افزار از منبع معتبر (مانند صفحه گیت هاب پروژه) و استخراج آن ها در یک پوشه بر روی کامپیوتر ماینینگ بود. اترماینر در ابتدا یک نرم افزار مبتنی بر خط فرمان بود و فاقد رابط کاربری گرافیکی پیچیده بود.

برای شروع ماینینگ با اترماینر کاربر نیاز به ایجاد یک فایل پیکربندی یا استفاده از دستورات خط فرمان داشت. در این فایل پارامترهای اصلی مانند آدرس استخر استخراج (Pool Address) پورت استخر (Pool Port) و آدرس کیف پول اتریوم (Wallet Address) وارد می شد. نمونه ای از دستور خط فرمان ممکن بود شامل اطلاعاتی برای اتصال به یک استخر خاص با آدرس کیف پول مشخص باشد.

پس از اجرای فایل پیکربندی یا دستور خط فرمان اترماینر شروع به شناسایی کارت های گرافیک نصب شده در سیستم می کرد فایل DAG را در حافظه آن ها بارگذاری می نمود و سپس فرآیند هشینگ را آغاز می کرد. نرم افزار در پنجره خط فرمان اطلاعاتی مانند نرخ هش هر کارت گرافیک دمای آن ها و وضعیت اتصال به استخر را نمایش می داد.

پیکربندی دقیق پارامترها و اطمینان از اتصال صحیح به استخر استخراج برای شروع فعالیت ماینینگ و دریافت پاداش ها ضروری بود. هرگونه اشتباه در وارد کردن آدرس کیف پول یا اطلاعات استخر می توانست منجر به عدم دریافت پاداش شود.

برخی از تفاوت های استخراج اتر و بیت کوین (در دوره اثبات کار)

در دوره فعالیت هر دو شبکه اتریوم و بیت کوین بر اساس الگوریتم اثبات کار تفاوت های قابل توجهی در فرآیند استخراج آن ها وجود داشت. این تفاوت ها ریشه در طراحی پروتکل و الگوریتم های هشینگ مورد استفاده هر شبکه داشتند و بر نوع سخت افزار مورد نیاز و پویایی اکوسیستم ماینینگ آن ها تاثیر می گذاشتند.

یکی از اصلی ترین تفاوت ها در الگوریتم هشینگ بود. بیت کوین از الگوریتم SHA-256 استفاده می کرد که به شدت به سمت دستگاه های ASIC گرایش داشت. این به این معنی بود که استخراج سودآور بیت کوین تقریباً منحصراً با استفاده از دستگاه های ASIC امکان پذیر بود و ماینینگ با GPU یا CPU به هیچ وجه رقابتی نبود.

در مقابل اتریوم از الگوریتم Ethash استفاده می کرد که طراحی آن با هدف مقاومت در برابر ASIC انجام شده بود. این الگوریتم به حافظه (RAM) وابسته بود و نیاز به بارگذاری یک فایل بزرگ (DAG) در حافظه کارت گرافیک داشت. این ویژگی باعث می شد که کارت های گرافیک (GPU) برای مدت طولانی سخت افزار اصلی و سودآور برای استخراج اتریوم باقی بمانند هرچند با گذشت زمان ASICهای مخصوص Ethash نیز ظاهر شدند.

تفاوت اصلی در استخراج اتریوم و بیت کوین در دوره اثبات کار به الگوریتم های هشینگ آن ها بازمی گشت؛ Ethash اتریوم به GPUها متمایل بود در حالی که SHA-256 بیت کوین تحت سلطه ASICها قرار داشت. این تفاوت بر نوع سخت افزار میزان تمرکز ماینینگ و دسترسی افراد عادی به این فعالیت تاثیر می گذاشت.

تفاوت دیگر در نحوه مدیریت تراکنش ها و کارمزدها بود. در اتریوم هزینه اجرای عملیات در شبکه با واحد «گاز» اندازه گیری می شد و کارمزدها بر اساس میزان گاز مصرفی و قیمت گاز تعیین می شدند. در بیت کوین تراکنش ها بر اساس اندازه (بر حسب بایت) و رقابت برای گنجانده شدن در بلاک بعدی اولویت بندی می شدند.

همچنین شبکه اتریوم دارای قابلیت اجرای قراردادهای هوشمند پیچیده بود که نیازمند یک ماشین مجازی تورینگ کامل بود در حالی که اسکریپت های بیت کوین قابلیت های محدودتری داشتند. این پیچیدگی در اتریوم فرآیند تایید تراکنش ها و بلاک ها را کمی متفاوت از بیت کوین می کرد.

پایان استخراج اتریوم با الگوریتم اثبات کار (PoW)

یکی از مهم ترین تحولات در تاریخ شبکه اتریوم انتقال آن از الگوریتم اثبات کار (Proof of Work) به الگوریتم اثبات سهام (Proof of Stake) بود. این رویداد که با نام «مرج» (The Merge) شناخته می شود در سپتامبر سال ۲۰۲۲ میلادی (شهریور ۱۴۰۱ شمسی) به وقوع پیوست و به طور کامل به فرآیند استخراج اتریوم با استفاده از سخت افزارهای محاسباتی مانند GPU و ASIC پایان داد.

هدف اصلی از این انتقال بهبود مقیاس پذیری شبکه افزایش امنیت و به خصوص کاهش چشمگیر مصرف انرژی بود. الگوریتم اثبات کار به دلیل نیاز به توان محاسباتی بالا مصرف انرژی بسیار زیادی داشت که از نظر زیست محیطی مورد انتقاد قرار می گرفت. اثبات سهام جایگزینی برای این روش است که در آن امنیت شبکه و تایید تراکنش ها توسط اعتبارسنج ها (Validators) که مقداری اتر را در شبکه قفل (استیک) کرده اند انجام می شود.

با اجرای موفقیت آمیز مرج ماینرهای اتریوم که سال ها با استفاده از ریگ های GPU و دستگاه های ASIC خود در تامین امنیت شبکه مشارکت داشتند دیگر قادر به استخراج رمزارز اتر نبودند. سخت افزارهای آن ها که به طور خاص برای الگوریتم Ethash بهینه شده بودند ناگهان کاربرد اصلی خود را از دست دادند.

این اتفاق تاثیرات عمیقی بر اکوسیستم ماینینگ داشت. بسیاری از ماینرها به سمت استخراج رمزارزهای دیگری که هنوز از الگوریتم های قابل استخراج با GPU استفاده می کنند (مانند اتریوم کلاسیک Ravencoin ERGO و غیره) روی آوردند. این هجوم ماینرها باعث افزایش شدید سختی استخراج این رمزارزها و در نتیجه کاهش سودآوری آن ها شد.

برخی دیگر از ماینرها تجهیزات خود را فروختند یا آن ها را برای کاربردهای دیگر مانند هوش مصنوعی یا پردازش های سنگین استفاده کردند. در حال حاضر کسب درآمد در شبکه اتریوم از طریق «استیکینگ» اتر امکان پذیر است که فرآیندی کاملاً متفاوت از ماینینگ مبتنی بر سخت افزار است و نیازی به توان محاسباتی بالا ندارد.

سخن پایانی

استخراج اتریوم در دوره فعالیت شبکه بر اساس الگوریتم اثبات کار فرصتی برای کسب درآمد از طریق مشارکت در امنیت و عملکرد شبکه بود. این فعالیت که نیازمند سرمایه گذاری در سخت افزار قدرتمند (عمدتاً GPU و بعدها ASIC) نصب نرم افزارهای تخصصی و درک مفاهیمی مانند نرخ هش سختی شبکه و پاداش بلاک بود سودآوری متغیری داشت که تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار می گرفت.

عواملی نظیر نرخ هش دستگاه مصرف برق هزینه انرژی الکتریکی سختی شبکه نرخ هش کل شبکه پاداش بلاک و قیمت لحظه ای اتر همگی در تعیین سود خالص ماینرها نقش داشتند. استفاده از ماشین حساب های ماینر ابزاری ضروری برای تخمین و پیگیری این سودآوری بود.

با این حال با انتقال موفقیت آمیز شبکه اتریوم به الگوریتم اثبات سهام در سپتامبر ۲۰۲۲ دوره استخراج اتریوم مبتنی بر اثبات کار به پایان رسید. این تغییر نه تنها معماری شبکه را دگرگون کرد بلکه فعالیت ماینرها را نیز متوقف ساخت و آن ها را به سمت استخراج رمزارزهای دیگر یا تغییر مدل کسب درآمد به استیکینگ سوق داد.

امروزه مفاهیم مربوط به استخراج اثبات کار همچنان برای سایر رمزارزها معتبر است اما برای اتریوم مدل کسب درآمد از طریق مشارکت در امنیت شبکه به استیکینگ تغییر یافته است. درک این تغییرات و عوامل تاثیرگذار بر سودآوری (چه در مدل اثبات کار برای سایر کوین ها و چه در مدل اثبات سهام برای اتریوم) برای هر فردی که به دنبال فعالیت در اکوسیستم رمزارزها است حیاتی است.

در حالی که استخراج اتریوم با روش اثبات کار پس از رویداد مرج به تاریخ پیوست درک عوامل موثر بر سودآوری در این مدل (مانند نرخ هش سختی و هزینه ها) همچنان برای ماینینگ سایر رمزارزهای PoW و همچنین درک تحولات شبکه اتریوم ضروری است.

برای کسانی که به دنبال کسب درآمد در حوزه رمزارزها هستند لازم است که همواره اطلاعات خود را به روز نگه دارند و با ابزارهای مناسب مانند ماشین حساب های سودآوری شرایط فعلی بازار و شبکه را تحلیل کنند تا تصمیمات آگاهانه ای اتخاذ نمایند.

سوالات متداول

آیا استخراج اتریوم هنوز هم سود دارد؟

خیر پس از انتقال شبکه اتریوم به الگوریتم اثبات سهام (Proof of Stake) در سپتامبر ۲۰۲۲ استخراج اتریوم با روش اثبات کار (Proof of Work) به پایان رسید. سخت افزارهای ماینینگ دیگر برای استخراج رمزارز اتر کاربردی ندارند.

سود استخراج چگونه محاسبه می شود؟

سود استخراج (برای رمزارزهای مبتنی بر اثبات کار) با کسر هزینه های عملیاتی (مانند هزینه برق و کارمزد استخر) از درآمد ناخالص حاصل از پاداش بلاک و کارمزدهای تراکنش محاسبه می شود. عوامل متعددی مانند نرخ هش سختی شبکه و قیمت رمزارز بر این محاسبه تاثیر می گذارند.

کدام استخر استخراج اتریوم را انتخاب کنیم؟

استخرهای استخراج اتریوم (برای PoW) دیگر فعال نیستند. برای استخراج سایر رمزارزها انتخاب استخر به عواملی مانند اندازه استخر (که بر پایداری درآمد تاثیر دارد) مدل پرداخت پاداش و میزان کارمزد دریافتی توسط استخر بستگی دارد.

چگونه و چه زمانی سود دریافت می کنم؟

در استخرهای استخراج رمزارزهای مبتنی بر اثبات کار پاداش ها معمولاً پس از رسیدن به یک حداقل مقدار مشخص و در بازه های زمانی تعیین شده توسط استخر (مثلاً روزانه یا چند بار در روز) به کیف پول رمزارز متصل به حساب ماینر پرداخت می شود.

حداقل سخت افزار لازم برای استخراج اتریوم چیست؟

برای استخراج اتریوم (در دوره PoW) حداقل سخت افزار شامل یک کامپیوتر با مادربرد مناسب پردازنده حافظه رم و یک یا چند کارت گرافیک (GPU) با حافظه کافی برای بارگذاری فایل DAG بود. اما این روش دیگر برای ETH کاربرد ندارد.

کدام عوامل بیشترین تاثیر را بر درآمد استخراج اتریوم دارند؟

در دوره استخراج اتریوم (PoW) بیشترین تاثیر بر درآمد را نرخ هش دستگاه سختی شبکه قیمت رمزارز اتر هزینه هر کیلووات ساعت برق و کارمزد استخر استخراج داشتند. این عوامل (به جز قیمت اتر) همچنان برای استخراج سایر رمزارزهای PoW مهم هستند.