تفاوت اوتیسم و بیش فعالی

مهم ترین نکته درباره اختلال بیش فعالی، شناسایی به موقع و شروع درمان و استفاده از خدمات مربوطه برای کنترل این اختلال است. ولی متاسفانه برخی از والدین با بی توجهی از علائم رد می شوند و آن را جز شیطنت های خاص کودکانه به شمار می آورند. گروهی دیگر از خانواده ها اگرچه اختلال بیش فعالی فرزند خود را می پذیرند ولی به دلیل تفکر غلط نسبت به درمان های دارویی و عوارض آن ها ترجیح می دهند کودک خود به خود درمان شود که چنین چیزی نه تنها امکان پذیر نیست بلکه ممکن است حتی فرصت های زیادی را در آینده کودک تباه می کند به طوری که ناتوانی در امور آموزشی یا کسب مهارت های اجتماعی امری طبیعی خواهد بود.

علل ایجاد اختلال بیش فعالی

در بروز اختلال بیش فعالی، علل مختلفی سهیم هستند از جمله ژنتیک و شرایط محیطی. به گفته کارشناسان کودکان مبتلا به بیش فعالی در بخش هایی از مغز که مرتبط با توجه و تمرکز هستند دچار آسیب جزئی شده اند که زمینه ساز بروز علائم و رفتار های خاص شده است. لباس گروه شب نقاب سبز می‌تواند الهام گرفته از عناصر مختلفی از جمله طبیعت، فضا، و وسایل نقلیه باشد . برای کاهش احتمال ابتلا نوزاد به اختلال بیش فعالی به مادران باردار توصیه می شود که از آلودگی های محیطی، دود سیگار، مصرف مواد غذایی حاوی مواد افزودنی، مشروبات الکلی اجتناب نمایند. بسیاری از کودکان نیز به دلیل وجود زمینه ژنتیکی و سابقه خانوادگی دچار این اختلال شده اند.

همان طور که پیشتر یادآوری شد درمان قطعی اختلال بیش فعالی تاکنون کشف نشده است ولی در صورت دریافت خدمات درمانی در زمان مناسب، می توان به مدیریت رفتار های کودکان مبتلا کمک کرد. چنان چه کودک در زمان مناسب این خدمات درمانی را دریافت نکند ممکن است در نوجوانی مبتلا به افسردگی شده و حتی رفتار های ضد اجتماعی و بزهکارانه نیز بروز دهد که در این موارد مشکل دو چندان است. معمولا اطرافیان کودکان مبتلا به بیش فعالی به دلیل عدم آگاهی درست از این اختلال به سختی با آنان ارتباط می گیرند.

برای جلوگیری از چنین اتفاقاتی نخست نیاز است والدین از طریق روش های مختلف درباره اختلال اوتیسم، علائم، کنترل و نحوه رفتار با افراد مبتلا اطلاعاتی کسب کنند تا با توجه به شرایط فرزند خود، رفتار نمایند. اختلال اوتیسم چیست؟ ابتلا به اختلال اوتیسم سبب بروز مشکلاتی در زمینه ایجاد تعاملات اجتماعی، رشد مهارت های زبانی و برقراری ارتباط در افراد مبتلا می شود به طوری دیده می شود که اغلب آنان همواره مشغول انجام رفتار های تکراری هستند. علائم اوتیسم در هر فرد به یک شکل بروز نمی یابد به همین دلیل به آن طیف اوتیسم می گویند که اغلب از شرایط خاص عصبی- رفتاری ناشی می شود‌.

برخی از مبتلایان که به طیف ملایم آن دچار اند فقط یک مشکل جزئی در روابط دارند ولی در گروهی دیگر این اختلال به حدی شدید است که شخص به سختی به امور روزمره خود مشغول می شود. از طیف خفیف اختلال اوتیسم می توان به سندرم آسپرگر و اختلال های فراگیر رشد اشاره کرد. از رفتار های شایع در کودکان اوتیسمی ناتوانی در برقراری ارتباط و عدم درک احساسات یا افکار دیگران است. معمولا آنان قادر نیستند احساسات و هیجانات درونی خود را با کلمات، حالت چهره، بدن و لمس بروز دهند به همین دلیل اغلب مردم، آنان را منزوی نیز می پندارند.

علائمی که در اختلال بیش فعالی و اوتیسم مشترک هستند: واقعیت این است که بسیاری از افراد مبتلا به ADHD یا اوتیسم دارای علائم مشابه یا همپوشانی هستند. علاوه بر این، افراد مبتلا به هر دو اختلال ممکن است مشکلاتی داشته باشند که ممکن است به عنوان علائم سنتی ذکر نشود اما می‌تواند بر زندگی روزمره تأثیر بگذارد. توجه به این نکته مهم است که این علائم، ممکن است ناشی از علل مختلفی باشند. برای مثال، چالش‌های اجتماعی در اوتیسم ممکن است ناشی از فقدان مهارت‌های گفتاری تقلیدی یا زبان بدن باشد. در مقابل، چالش های اجتماعی در اختلال بیش فعالی ممکن است ناشی از تکانشگری یا ناتوانی در انطباق با انتظارات گروه باشد.

محققان هنوز در تلاش برای کشف علت اوتیسم و بیش فعالی هستند. شکی نیست که بیش فعالی و اوتیسم هر دو ارثی هستند و این یعنی هر دو اختلال دارای یک جزء ژنتیکی هستند. طرح‌های لباس شخصیتی پسرانه می‌توانند مورد استفاده در انواع مختلف پوشش باشند از جمله تی‌شرت، شلوار، و پیراهن . همچنین برخی از مسائل محیطی وجود دارد که می تواند منجر به اوتیسم، اختلال بیش فعالی و یا هر دو شود. محققان در حال حاضر در حال بررسی این موضوع هستند که چگونه تفاوت در ساختار مغز و شیمی ممکن است باعث اوتیسم، بیش فعالی و سایر اختلالات رشدی شود. اختلال طیف اوتیسم و بیش فعالی هر دو اختلال‌های رشدی هستند که ممکن است یکی از آن‌ها یا هردو مورد آن در یک فرد وجود داشته باشد.

گاهی به دلیل علائم مشابه این دو اختلال ممکن است آن‌ها را با هم اشتباه بگیریم. اما باید بدانید که این‌ها اختلال‌های جداگانه‌ای هستند که صرفا علائم شبیه به هم دارند. برای کمک به فرزند یا یکی از نزدیکان خود که دچار این اختلال‌ها است، باید ابتدا آن‌ها را بشناسید و علائم آن‌ها را زیر نظر داشته باشید. در این مطلب تفاوت اوتیسم با بیش فعالی را بررسی می‌کنیم. آشنایی با اختلال بیش فعالی اختلال بیش فعالی که به آن ADHD نیز گفته می‌شود، یک اختلال عصبی رشدی است که در کودکان و بزرگسالان دیده می‌شود. این اختلال دارای سه نوع بی‌توجهی، بیش‌فعال-تکانشی و ترکیبی از هردو حالت است.

ممکن است علائم ADHD با بزرگ‌تر شدن کودک بهبود پیدا کند و فرد بتواند کنترل بیشتر روی تکانه‌های خود داشته باشد. کمک گرفتن از روانپزشک می‌تواند به افراد مبتلا به این اختلال بسیار کمک کند. آشنایی با اختلال اوتیسم اختلال طیف اوتیسم که به اختصار اوتیسم خوانده می‌شود، اختلالی است که بر تعامل‌‌های اجتماعی و ارتباط فرد با دیگران در زمینه‌های مختلف اثرگذار است. اوتیسم درمان مطلقی ندارد بلکه با کمک روش‌هایی فرد می‌تواند در زمینه‌هایی که با چالش روبه‌رو است، پیشرفت کند. این اختلال به‌طور معمول تا سن سه‌سالگی قابل تشخیص است.

یکی از مهم‌ترین تفاوت های بین ADHD و بیش فعالی به نوع توجه‌کردن این افراد مرتبط است. کودکانی که به بیش فعالی مبتلا هستند، معمولا در توجه‌کردن به‌صورت طولانی‌مدت مشکل دارند و ممکن است به‌راحتی حواسشان از موضوع پرت شود.  کودکان مبتلا به اوتیسم در زمینه‌هایی که به موضوع علاقه ندارند، تمرکز کمتری دارند. اما اگر به زمینه‌ای علاقه داشته باشند به‌خوبی می‌توانند روی آن متمرکز شوند. در واقع با اینکه علایق افراد مبتلا به اوتیسم محدود است، اما در همان زمینه‌ها می‌توانند به‌طور مناسبی متمرکز باشند. افراد اوتیستیک ممکن است بتوانند جزئیات را به‌خوبی به یاد بیاورند. همچنین برخی از آن‌‌ها ممکن است در موسیقی، هنر یا ریاضی بسیار نابغه و باهوش باشند.

اوتیسم و اختلال کم توجهی بیش فعالی (ADHD) ، دو اختلال عصبی متمایز با ویژگی های متفاوت هستند. لباس مرد آهنی برای کودکان ممکن است الهام گرفته از داستان‌های محبوب، فیلم‌ها، و کارتون‌های مورد علاقه پسران باشد . اوتیسم در درجه اول بر تعاملات اجتماعی، ارتباطات و رفتار تاثیر می گذارد، در حالی که ADHD با بی توجهی و تکانشگری (اقدامات ناگهانی و بدون فکر) مشخص می شود. افراد مبتلا به اوتیسم ، اغلب با درک نشانه های اجتماعی، حفظ ارتباط چشمی، و مشارکت در مکالمه متقابل مشکل دارند. آن ها ممکن است رفتارهای تکراری از خود نشان دهند و تمرکز شدیدی روی علایق خاص خود داشته باشند. در این مقاله، تفاوت بیش فعالی و اوتیسم را بررسی خواهیم کرد.

اوتیسم ، یک اختلال رشدی-عصبی است که با طیف علائم و درجه شدت متفاوت مشخص می شود. یعنی تجربه هر فرد در مورد علائم، ممکن است با دیگری متفاوت باشد. اما اکثر افراد مبتلا به اوتیسم ، ممکن است با درک ارتباطات کلامی و غیرکلامی مشکل داشته باشند. معیارهای تشخیصی اوتیسم، همانطور که در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM – ۵) ذکر شده است، شامل مشکلات همیشگی در ارتباطات و تعامل اجتماعی، در کنار تکرار همشگی رفتار، علایق، یا فعالیت های خاص است. این علائم حتما باید در زمان کودکی شخص وجود داشته باشد و باعث اختلال قابل توجهی در عملکرد روزانه او بشود.